Ik ben Marieke en ik ben ..

In mijn vorige blog vertelde ik over de vrijheid die ik in juli had, na het behalen van mijn diploma. Vrijheid, wauw, ik kon alle kanten op. Hoe prachtig dat ook klinkt, voor mij leverde dat vooral veel spanning op. Ik was constant bezig met de zoektocht naar wat ik nu wilde gaan doen. Maar wat kies je als alles mogelijk is? Dat is volledig aan jou zelf, JIJ moet de keuze maken. Dat vond ik niet zo makkelijk.. 



Ik had mijn handen vol aan deze zoektocht. Hier had ik vier à vijf jaar voor gewerkt. Het moment waarop ik weer vrij zou zijn en kon doen wat ik wil (ken je dat plaatje op internet van "the Sound of Music"? Zo met je armen wijd rondjes draaien in de bergen?). Maar wat wil ik? Wil ik nog een studie doen? Of wil ik aan het werk? En waar dan? Een nieuwe studie was gauw van de baan. Voordat ik me weer vier jaar aan een onderwerp zou binden, moest ik toch eerst weten wat ik wilde. MAAR WAT WIL IK? Welke baan lijkt me leuk? Welke baan past bij mij? Wat past überhaupt bij mij? WIE BEN IK EIGENLIJK? Of nog belangrijker: Wie wil ik zijn?

Eén ding was zeker: Ik moest en zal het hoogst mogelijke bereiken. Want ik zal mezelf en iedereen om mij heen (oké vooral één persoon die 100 jaar geleden in een dronken bui eens zei dat ik niks voorstelde) laten zien wat ik in huis heb. Misschien dan toch eerst een master? Met behulp van mijn diploma kan ik laten zien dat ik hbo-denkniveau heb. Maar ik heb toch ook best een wo-denkniveau? Nadat mijn scriptie met een 8 beoordeeld werd en deze werd genomineerd voor een prijs kon ik mezelf daar wel van overtuigen. Fluitend haalde ik overal prima cijfers op. "Moet je nagaan wat ik zou bereiken wanneer ik mezelf dagenlang in de bieb zou opsluiten en zou gaan studeren!" Zei ik tegen mezelf. Bovendien leek het er op de basisschool ook wel op dat ik gymnasium zou gaan doen, dus: een master it is!

Welke masters zijn er allemaal? Welke masters sluiten aan op mijn bachelor? Welke masters daarvan vind ik leuk? Wat vind ik eigenlijk leuk? Vind ik überhaupt wel iets leuk? WIE BEN IK EIGENLIJK?? En het cirkeltje is weer rond. Door mijn bachelor werd ik in de richting van voeding en gezondheid geduwd, waar geen enkele master me wist te boeien. Maar ach, dan doe ik het toch gewoon voor het papiertje? Dan heb ik in ieder geval een master behaald en.. kan ik zeggen dat ik universitair denkniveau heb? En dan? Dan heb ik mezelf en de rest van de wereld laten zien wat ik kan om daar vervolgens een baan in te zoeken waar ik dood ongelukkig van word? Langzaam maar zeker begin ik me af te vragen waarom ik dat eigenlijk zo graag wil en voor wie? Is dat het wel waard om jezelf dagenlang op te sluiten om te kunnen blokken?

Wat zegt je opleiding eigenlijk over je? En wat zegt je baan over je? Het lijkt erop dat ons definieert. Overal waar je komt, waar mensen zijn die je een poosje niet hebt gezien, wordt gevraagd: "Wat doe jij nu eigenlijk?" En daarmee wordt dan je opleiding of werk bedoeld. "Ik ben schoonmaakster in de thuiszorg!" antwoord ik dan trots met een denkbeeldige WC-borstel in mijn hand. Tsja, wat gaat er dan door de anders hoofd heen.. "Goh, die leek zo veelbelovend.." Haha, misschien denken ze dat wel helemaal niet dat zou helemaal lollig zijn.. "Oh ja, tuurlijk, dat was te verwachten.."

Ten eerste: Wat maakt het uit wat een semi-bekende denkt? Jijzelf en de mensen die dichtbij je staan en je ècht kennen weten dat je fantastisch bent! Ten tweede: Misschien moet ik mijn woordkeuze eens aanpassen. Ik ben geen schoonmaakster, ik ben Marieke. Ik maak een paar uur in de week schoon om m'n huur te kunnen betalen en leuke dingen te kunnen doen. En welke leuke dingen dat zijn en wat mijn ideeën daarover zijn, die maken wie ik ben. Volgens mij levert dat ook veel interessantere gesprekken op met die ene vriendin van die huisgenoot van je broer. En welke opleiding of welke baan ook in de toekomst op mij wacht, die zal mij nooit definiëren. 

Zo, om met een preek (bijna) af te sluiten: To all you Elsa's out there: Probeer jezelf vooral niet te veel te forceren tot een bepaalde keuze die eigenlijk helemaal niet "des jou" is. En als je nog niet weet wat "des jou" is, probeer dan je hart te volgen en daar eerst eens achter te komen. Tot die tijd: Let it go!! Achtbanen zijn ook veel leuker met je handen in de lucht dan wanneer je gespannen dat ene apparaat (je snapt wat ik bedoel) vasthoudt. 

Tot slot heb ik een vraag aan jou: Kun jij jezelf op dit moment definiëren? Als iemand je zou vragen iets over jezelf te vertellen, wat zeg je dan? Hallo ik ben (naam), en ik ben (beroep)? Of zou je ook iets anders in kunnen vullen? Laat het me weten, ik ben heel benieuwd! Ik hoop dat ik over een poosje de perfecte definitie van Marieke Pieteke Koster kan formuleren. Maar hé, misschien lukt het me/ons over een jaar en is de definitie een jaar later al weer anders. En who cares? Lekker veel variëren! Altijd maar hetzelfde is toch ook saai? ;)