Dat was het dan, gisteren heb ik mijn laatste spreekuur gehad. De sleutels van de spreekkamer en mijn fancy werktelefoon liggen op de bodem van de brievenbus van mijn (voormalige) werkgever. Letterlijk de periode afgesloten. Ik heb de deur achter mij op slot gedraaid en ook al zou ik het willen, ik kan er nu echt niet meer in.
Doordat de ene periode is afgesloten en overgedragen aan iemand anders, is er voor mij weer ruimte voor een nieuwe periode met nieuwe dingen. Precies dezelfde situatie als in juli, toen ik mijn diploma ondertekende. Of toch niet? Zo beangstigend als het toen voelde, zo vrij voel ik me nu. Al is daar heel wat aan vooraf gegaan.
Waarom was de vrijheid die ik toen had zo beangstigend? Ik kon toch alle kanten op? Ik moet steeds denken aan een post die ik op Pinterest tegenkwam. De post ging over het opruimen van je kledingkast (daar heb ik er nog niet genoeg van gelezen, zoals sommige mensen weten). De kern van dat stukje was dat je, wanneer je veel kleding hebt om uit te kiezen, de keuze juist veel moeilijker is dan wanneer je maar een paar kledingstukken in je kast hebt hangen. Of liggen.. Gek, maar toch ook weer heel logisch. Het is wel eens fijn om een beetje een richting uit gestuurd te worden. Al helemaal voor mij, ik kan niet eens kiezen of ik een kroket of een frikandel bij m'n patat wil (vaak wordt het een kaassoufflé omdat ik dat beter naar mezelf kan verantwoorden, i.v.m. dierenleed en milieuproblemen enzo), misschien een slecht voorbeeld) OF welk dilemma ik hier als voorbeeld ga noemen.
Goed, de pure wanhoop van toen ik dus prima te verklaren, maar hoe kan het dan dat de "witte bladzijde" nu zo goed voelt? Heb ik een richting gevonden die ik op wil? Zo zou je het eventueel kunnen zien. Geen studierichting of vakgebied.. Dit jaar (of misschien nog wel tien jaar) richt ik me juist minder op het zoeken naar de perfecte studie of mijn droombaan. Ik laat alle verwachtingen van mijzelf en anderen los en ga gewoon eens leuke dingen doen. Genieten! Of zoals mijn pake zei: "Vreet en wees vrolijk!" Hoe? Dat maakt me helemaal niks meer uit. Ik hoef niet meer zo nodig eerst te weten wat mij gelukkig maakt, ik ga het maar gewoon eens zijn. Who's with me?
Wat maakt jou op dit moment ècht blij/gelukkig? Weet je het? Of ben je het (soms) gewoon?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten