Als ik later groot ben..

Wat wil jij worden als je later groot bent? Een vraag die vaak aan ons allemaal gesteld is. Een vraag waar altijd de mooiste en eerlijkste antwoorden uitkomen, want niemand is zo eerlijk als een kind. Terwijl ik dit schrijf ontstaat er een grijns op mijn gezicht. Zo eerlijk als een kind? Ik mag nog vaak aanhoren hoe mijn zus vertelt over die ene keer dat ik in de kring had verteld dat we naar de dierentuin waren geweest in het weekend, wat dus niet het geval was.. "Maar waarom zou ik vertellen wat er echt is gebeurd? Dat is toch een hartstikke saai verhaal?" True.. 

Kletsen, zwetsen* en fantaseren kon ik als de beste. Toevallig kreeg ik kort geleden van mijn moeder een oud verjaardagcadeau overhandigd die ze tussen haar spullen tegenkwam. Voor mijn achtste verjaardag had ik een kalender gekregen met op iedere maand een verhaaltje over mij door een bekende. Een verhaaltje van mijn vader op de voorkant, ik zal één zin die tussen een hele hoop mooie woorden in staat aan je voordragen: "Marieke als vogeltje, luchtig fladderend door het leven, meestal. Als een zonnetje, warm en warmend. Je guitige ogen, je stralende lach en je grote duim, die je veel, heel veel doet vertellen." 

Máár! Waar je als kind natuurlijk altijd eerlijk over bent, is over wat je later wilt worden. Daar kun je niet eens over liegen want alle antwoorden zijn goed. Waarom zou je iets anders noemen dan je zou willen? Of zou je op de basisschool al beïnvloed worden? Ik geloof niet dat iemand anders mij heeft beïnvloed in de keuze voor: koekjesdokter, als antwoord op de vraag "Wat wil je later worden". Sterker nog, iedereen zou het me afraden, want hier heb ik nu ik 23 ben natuurlijk helemaal niks aan waardoor dit verhaal echt zoveel minder interessant is dan het zou kunnen zijn.

Waar ik namelijk naartoe wil, zijn aanwijzingen die je op weg helpen een richting te kiezen. In mijn geval een richting waarin ik werk wil gaan zoeken. En nee, met koekjesdokter bedoelde ik destijds geen diëtist. Mijn motivatie was destijds namelijk: "Dan maak ik ze beter en vervolgens eet ik ze op." Oké laten we dit voorbeeld snel vergeten, on to the next one. Verder kan ik me nog herinneren dat ik een hele poos dokter wilde worden. Toen op mijn vijfde door de huisarts het gapende gat in mijn knie werd dichtgenaaid kon ik mijn ogen er niet vanaf houden, super interessant! Die man NAAIT gewoon in mijn KNIE!? WHAAT? DAT WIL IK OOK DOEN! Helaas is deze droom mij afgepakt toen ik mijn ballen verloor. Ik kan tegenwoordig niet eens naar de ingegroeide teennagel van mijn vriend** kijken zonder inwendig jeuk (kriebels, ho daar zijn mijn haken weer!) te krijgen. En te gillen. En te huilen. Oké dokter, volgende! Het volgende beroep was bruidsjurkontwerpster, wauw, lekker specifiek! Hier kan ik me nog wel in vinden. Als ik bruidsjurken zie krijg ik nog steeds de soortgelijke kriebels als bij de teen van mijn vriend, maar dan op een hele positieve manier! Alleen heb je voor dit vak waarschijnlijk ook enig talent nodig. Maar goed, wat niet is kan nog komen, deze gedachte parkeer ik even!

Over beroepskeuzes voor mij dus helaas geen boodschap uit het verleden. Of toch wel? Er zijn natuurlijk meer vragen die je jezelf kunt stellen. Niet alleen: "wat wilde ik worden", maar ook: "wat vond ik ècht leuk om te doen?". We konden namelijk alles kiezen wat we maar wilden, want tijd hadden we genoeg! Hmm, wat vond ik leuk om te doen.. Tekenen, in de tuin heksenprutjes maken van honingdrop en ACE, op avontuur in de Boskereed, koprollen, verhalen schrijven.. Verhalen schrijven! Ik schreef in de vakanties hele multomappen vol met fantasieverhalen over pokémon achtige beesten en begon 600 keer een nieuw tijdschrift. De ene keer over skeeleren, de andere keer over de bio-industrie. Niet eens zo'n gek idee dus om journalistiek te gaan studeren, terwijl ik bij het maken van die keuze deze voorbeelden al lang vergeten was. Zou ik dat echt leuk vinden? Schrijven? Nee dat vind ik echt vreselijk, vandaar dat ik nu, terwijl ik eigenlijk in mijn bed zou moeten liggen nog steeds aan het typen ben. Typtyptyp. 

Schrijven, kan ik daar mijn beroep van maken? Wat kan ik dan gaan doen? Zal ik boeken gaan schrijven? Of kan ik ook op een andere, iets realistischere en lucratievere, manier van schrijven mijn beroep maken? Of ik laat het gewoon bij mijn blogje, als hobby. Food for thought. We komen er wel! :)

Ben jij inmiddels ook al in "het later" beland? Ben je al groot? Ik ben heel benieuwd naar wat jouw antwoord was op de vraag waarmee ik dit stukje begon. En is het gelukt? Of kan het je misschien helpen om een nieuwe richting te bepalen?***

* Toen ik het met een vriendin over dit onderwerp had kwam ik erachter dat zwetsen geen gebruikelijk Nederlands woord is. Ik heb het even opgezocht en kwam erachter dat de definitie van zwetsen "onzin uitkramen" is. Ik ben gewend het te gebruiken wanneer iemand iets niet helemaal naar waarheid vertelt. Onder klasgenoten op mijn middelbare school werd het als een soort kreet geuit, dat lijkt op het geluid van een ongeïnteresseerde vogel. Ik zal een voorbeeld noemen: Zwetser: "Man, ik ben na een heel krat bier nog steeds niet dronken." Andere persoon: "Swèeeetsswetsswetswets". Behalve dan wanneer het over Jan uit Harkema ging, die dronk echt ieder weekend een krat bier leeg zonder om te vallen. (Zoals je kunt zien ga ik even over op een * in plaats van haakjes, ik ben benieuwd of het je bevalt.) 

** Ik moest hier even bij vermelden dat het inmiddels over is "anders denkt iedereen dat ik een ingegroeide teennagel heb!!" Dat zou natuurlijk een ramp zijn.

*** Prinses worden kan ook nog steeds hè? Is prince Harry niet nog single?